Stemmen in mijn hoofd

“Een column met een dialoog erin. Zo’n column wil ik niet schrijven. Dat is mijn stijl niet. Ik denk dat ik een keertje oversla.”
“Je moet het toch doen. Het is je huiswerk.”
“En waarom zou ik moeten? Het moet leuk blijven. De cursus is maar een hobby.”
“Dan schrijf je niets en leer je het nooit. Maar nu heb je de kans.”
“Ik kan toch ook weleens geen zin hebben?”
“Pak nou maar pen en papier. En begin gewoon.”
“Maar ik heb totaal geen inspiratie.”
“O, en waar zou je dan over schrijven als er geen dialoog in hoeft te zitten?”
“Nou bijvoorbeeld over Pieter van Vollenhoven die met zijn onderzoeksraad voor veiligheid de brand in Moerdijk onderzoekt en vervolgens Chemie-Pack een uitbrander gaat geven. Of over de topmanager van Chemie-Pack die zijn bonus in rook op ziet gaan. Misschien kan hij beter gaan solliciteren voor burgemeester in Moerdijk.”
“Afgezaagd. Iedereen schrijft al over die brand in Moerdijk.”
“Nou, dan over de altijd even beleefde brieven in de bekende blauwe envelop. De belastingdienst begint ze meestal zonder aanhef met: ‘U moet..’. Of is dat de aanhef? En dan laat ik de column eindigen met een nieuwe klantvriendelijke slogan: ‘Belastingdienst. Lomper kunnen we het niet maken’.”
“Mmm. En nou een onderwerp voor een column met een dialoog?”
“Weet ik veel. Het is mijn ding niet. Ik heb echt geen inspiratie.”
“Ga dan eerst een stukje hardlopen.”
“Heb je al naar buiten gekeken. Het giet.”
“Jij wil ook nooit iets.”
“Nou ik weet wel iets dat ik wil.”
“Wat dan?”
“Auditie doen voor ‘Op zoek naar Zorro’.”
“Maar jij bent niet bepaald een Fred Astaire. Je kan helemaal niet dansen.”
“Nee, maar die vier mooie, strakke dames om me heen wel. En daar kijkt toch iedereen naar. Ik ook trouwens.”
“Maar jij kunt ook niet zingen.“
“Nee, dus?”
“Dus moet je geen auditie doen.”
“Ik kan ook geen column schrijven met een dialoog erin, maar dat moet ik toch ook doen van jou?”

Gelukkig Nieuwjaar

Websites met lange, irritante Flash intro’s kun je vaak met één muisklik ‘skippen’. Was het ook maar mogelijk om op 31 oktober de komende vier maanden te skippen en die sombere, koude maanden over te slaan.

De ellende begint als we eind oktober de klok een uur achteruit zetten. Vaarwel zomertijd, de lange, donkere winteravonden komen eraan. De temperatuur zakt snel. Met een beetje pech is er eind november al vorst en sneeuwoverlast. Op het nieuws zien we dat Haaksbergen en Noordlaren vol enthousiasme wedijveren om de eerste schaatsmarathon op natuurijs. Even later worden de rayonhoofden wakker om te zeggen dat de Elfstedentocht niet door kan gaan. Mart Smeets presenteert het schaatsen vanuit Heerenveen. Stiekem denkt hij al aan de Tour.

Absoluut dieptepunt is feestelijk december. Na die goede, oude Sint begint de gekte. Geen bloemen meer in de huiskamer, maar omgezaagde naaldbomen. Winkels sluiten amper nog. Uit de radio komt vreselijke muziek. Stapels kerstkaarten vallen op de mat. Zes kaarten zijn niet voor ons, maar voor de vorige bewoners. De afzenders weten kennelijk niet dat die hun derde kerst al in het nieuwe huis vieren.

Plotseling moet er vrede op aarde komen. Iedereen is lief voor iedereen. Bedrijven geven hun personeel de grootste kerstpakketten. Sommige werknemers geven ze direct weer weg aan een arme sloeber. Drie DJ’s willen iets doen voor de wereld en gaan zes dagen vasten in een glazen huis. Lijkt mij meer iets voor Pasen. Of voor het Suikerfeest.

Na de uitgebreide kerstdiners gaat Nederland massaal aan de oliebollen. Slechte kerstfilms, waarin de hoofdpersoon steevast een beter mens wordt, maken plaats voor jaaroverzichten. Sommige mensen raken niet uitgepraat over hun goede voornemens. Irritante ventjes lopen blauwbekkend, licht voorover gebogen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds te knallen (net als ik vroeger). ’s Avonds gaat er voor 65 miljoen de lucht in.

Januari. De boom gaat de deur uit. Goede voornemens worden snel vergeten. Dagen lengen. Over een maand bloeien de eerste krokussen. Iedereen doet weer normaal. Het is gelukkig nieuw jaar.